Η Κωνσταντινούπολη πάντα ήταν προσφιλής προορισμός για τους Έλληνες.
Κάτι τα φθηνά δερμάτινα,
κάτι η Φόρμουλα 1 και η δίψα του Έλληνα για αγώνες αυτοκινήτου,
ίσως ακόμα και το γαμώτο να δούμε επιτέλους αυτό που δικαιωματικά είναι δικό μας...
Τίποτα από όλα δεν με έσπρωξε να ξεκινήσω,όταν όμως...
ΜΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΘΗΚΕ Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΠΑΩ ΟΔΙΚΩΣ ΜΕ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ
ΚΑΙ Η ΔΙΑΜΟΝΗ ΜΟΥ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΦΗΜΗΣ HAMIDYE ,
ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΛΑΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΣΩ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ !
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ : ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ
Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη...
Για την Ιθάκη δεν ξέρω,μια φορά πήγα με μηχανή,αλλά το 24ωρο ταξίδι στην πόλη με λεωφορείο με άφησε με φοβίες και ανασφάλειες!
Από την αρχή δεν πήγε τίποτα καλά ,μάζωξη των συνοδοιπόρων στην Ομόνοια 4.30 το πρωί και επιβίβαση στα λεωφορεία.
 |
| ΤΑ ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ... |
Αν σας εντυπωσιάζει η κατασκευή και ο τύπος του μεταφορικού μέσου πρέπει να σας ενημερώσω ότι η κρίση για μας τους Δημοσίους υπαλλήλους του Υπουργείου Υγείας έχει έρθει πιο γρήγορα από τους υπόλοιπους!
Μαζί μου ο φίλος,συνταξιδευτής, αρχοντικός Γιάννης γνωστός και ως "περιπέτειας"
Ταξίδευε "ελαφριά" όπως πάντα έχοντας τα απολύτως απαραίτητα: 1 βαλίτσα ρούχα ,1βαλίτσα παπούτσια,1 βαλίτσα καλλυντικά (η ομορφιά έχει και τα μυστκά της).
Ξεκινήσαμε και ακριβώς στα διόδια,τα πρώτα ,κουράστηκα!
Κάτι τα 170 ευρώ (τόσο στοίχισε η εκδρομή ΣΥΝΟΛΙΚΑ), κάτι η γαλήνια έκφραση του φίλου μου μου έδωσε κουράγιο να συνεχίσω αδιαμαρτύρητα για άλλα 6 λεπτά.Μετά άρχισα την γκρίνια και το έριξα στο φαί!Αφού έφαγα όλο το δισάκι που μου είχε προμηθεύσει η σύζυγος και μοναδική αγάπη της ζωής μου,μάνα των παιδιών μου και ουρανός και αστέρια μου---πλατιάζω----,
έπεσα στο φαγητό συνταξιδευτών γνωστών και αγνώστων.
Όταν εξαντλήθηκαν και αυτά βρήκα λύση στις προγραμματισμένες στάσεις σε gourmet restaurant ,σικ,
της εθνικής.
 |
| Gourmet Restaurant... |
Πόσο να φας και πόσες αντοχές να έχει το ανοσοποιητικό σου σύστημα ενάντια στις δηλητηριάσεις...
Έχω βαρεθεί και δεν γουστάρω...
Για έναν περίεργο λόγο οι μόνες λέξεις που γυρνάνε στο κεφάλι μου είναι απόγνωση και απελπισία.
Σταματάμε σε διάφορα γραφικά και παντελώς αδιάφορα σημεία που οι ιθαγενείς αποκλείεται να είναι Έλληνες.
Εγώ εντωμεταξύ έχω βρει την λύση...ΚΟΙΜΑΜΑΙ. Με εφιάλτες, αλλά κοιμάμαι!
Αντιλαμβάνομαι ,μέσα στην δυστυχία μου ,κάποια αλλαγή ...
Έχουμε φθάσει στα σύνορα...Κατεβαίνω...Μέγα λάθος...
Τα κουνούπια έχουν το μέγεθος σπουργιτιού με την μόνη διαφορά ότι είναι πιο ανθεκτικά στα χτυπήματα! Μας πίνουν το αίμα με ρυθμούς μετάγγισης...Δεν ξέρω αν με νοιάζει καν η επιβίωση...
3, 4, 5 ώρες μετά -ποιός δίνει σημασία- ξεκινάμε και πάλι.
Έχω πάρει τις αποφάσεις μου ,θα πηδήξω εν κινήσει με την ελπίδα να με χτυπήσει κάποιος διερχόμενος οδηγός.
Ώρα 12.00 το βράδυ ,ο Γιαννάκης μέσα στην τρελλή χαρά να διαβάζει ελληνοτουρκικό λεξικό!
Ήθελε να εντυπωσιάσει ζητώντας την μπριζόλα του καλοψημένη,στην τοπική διάλεκτο...που να ήξερε ο δυστυχής ότι όλοι στην πόλη μιλάνε ελληνικά - "κουμπάρε" και "Γιώργο" βέβαια αλλά μιλάνε!
Ώρα 12.05 το βράδυ και θεωρώ ότι οι στιγμές αγωνίας μου τελειώνουν όπου νάναι....
Έρχεται το τελειωτικό χτύπημα ,αυτό που πραγματικά ακόμα και σήμερα δεν ξέρω πως ξεπέρασα...
Η τηλεόραση του πούλμαν ανοίγει ,και μια ταινία από τα παλιά "ΤΟ ΞΥΛΟ ΒΓΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ" Αλίκη Βουγιουκλάκη,Δημήτρης Παπαμιχαήλ....Ψάχνοντας εναγωνίως κάποιο αιχμηρό αντικείμενο για να πέσω πάνω του με φόρα ο κόσμος δειλά στην αρχή είναι αλήθεια,δυνατότερα αμέσως μετά τραγουδά "νιάου βρε γατούλα"
ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΔΕΝ ΕΧΩ,
ΑΙΧΜΗΡΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ,
ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΚΟΟΛ ΑΡΓΕΙ ΝΑ ΜΕ ΠΙΑΣΕΙ.
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩΩΩΩ!!!!!
ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΚΟΟΛ ΑΡΓΕΙ ΝΑ ΜΕ ΠΙΑΣΕΙ.
ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩΩΩΩ!!!!!
Οι επόμενες 2 ώρες είναι θολές αναμνησιακά,προφανώς λιποθύμησα ή κάτι τέτοιο...
Ώρα 02.15 το πρωί φθάνουμε στο ξενοδοχείο και πραγματικά το θέαμα είναι μοναδικό..
Τουλάχιστον μας αποζημίωσε το επίσημο δείπνο που είχαν ετοιμάσει προς τιμή μας...
Σαλάτες ,υπολλείματα άλλων ημερών ,αλλά φρεσκαρισμένες δεν μπορώ να πω,οι άνθρωποι, θυσία....
και μακαρονάδα ορφανή με μπόλικο κέτσαπ για να μας πιάσει...
Θυμάμαι μόνο μια φορά στην ζωή μου ανάλογο δείπνο...
Βιετνάμ ,στον πόλεμο,όταν τρώγαμε ωμά ποντίκια στις σήραγγες και μας βομβάρδιζαν οι Αμερικάνοι..
(δεν θα επεκταθώ στο γεγονός ,άλλη φορά)
Το δωμάτιο άψογο,ευρύχωρο,ευάερο,ευήλιο και παγκόσμια πρωτοτυπία για να το τεστάρει η διεύθυνση είχε στείλει "αναμμένο" ζευγάρι να ξαπλώσει στο κρεβάτι μου για τα περαιτέρω ,καμμιά ωρίτσα πριν φθάσουμε!Επίσης για να καταλάβω και το ενδιαφέρον τους το είχαν αφήσει και απείρακτο μετά. ΟΧΙ ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ!
Πριν λιποθυμήσω και πάλι (γενικά έπεσε πολύ λιποθυμία),θυμάμαι να παρακαλάω με το απαραίτητο εικοσάρικο,μία καμαριέρα να μου αλλάζει καθημερινά σεντόνια.Την έπεισα όχι εγώ ,μάλλον το εικοσάρικο...
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ: Η ΔΙΑΜΟΝΗ
Ο ύπνος μετά από έντονη σεξουαλική δραστηριότητα ,(ενεργητική ή παθητική - το δεύτερο στην περίπτωσή μας),είναι βαθύς,γαλήνιος ,απολαυστικός...
Η ΗΡΕΜΙΑ ΔΙΑΣΠΑΤΑΙ ΑΠΟΤΟΜΑ!
Ο Ιμάμης ξεκινά τον αμανέ του 6.30 το πρωί!
Βρίζω θεούς και δαίμονες και ανοίγω το παράθυρο πιστεύοντας πως συν τοις άλλοις το ξενοδοχείο μας βρίσκεται δίπλα στο τοπικό "ROMEO".
Ο ήχος έχει πλημμυρίσει την Πόλη και πέρα από την αναποδιά μου το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον ευχάριστο...
Αφού λοιπόν μας πήρε και μας σήκωσε ,σε ότι αφορά το πρωινό ξύπνημα,πάμε για πρωινό.Μην φανταστείτε τίποτε καλό,καφές στο τσάμπα,στο included.Ορδές κόσμου να στριμώχνονται για το included και στο τέλος της ουράς εμείς να σπρώχνουμε.
Στην αγωνία μου να σπρώξω δεν προσέχω ότι οι σαλάτες ,ναι οι χθεσινοβραδυνές ,έχουν ξανακάνει την εμφάνισή τους.Για να μην τα πολυλογώ οι συγκεκριμμένες σαλάτες είχαν την τιμητική τους 7 συνεχόμενες ημέρες!
Το αντιλαμβάνομαι και δεν ξαναπατάω στο restaurant....
Το αντιλαμβάνονται και την τρίτη ημέρα μεταφέρουν τις σαλάτες στην reception!
Καταλαβαίνω ότι είναι μια μάχη που χάνω,αφενός γιατί δεν υπήρχε άλλη έξοδος για να βγω από το ξενοδοχείο ,αφετέρου γιατί φοβήθηκα ότι κάποια στιγμή θα τις έβρισκα και πάνω στο κρεββάτι μου!
Τόση εμμονή με αυτές τις σαλάτες?
Ξεφεύγω και με την αγωνία που έχεις στην έρημο για να βρεις νερό-
μάλλον......
--με την αγωνία της μάνας που ψάχνει το χαμένο της παιδί...
Ούτε,.....κάτι πιο έντονο,,,,
ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΜΠΩ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΡΗΜΑΔΟΠΟΥΛΜΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΓΥΡΙΣΜΟ...
ψάχνω πρακτορείο για να κλείσω αεροπορικό εισητήριο!
Είχα μαζί μου 1500 ευρώ,δανείσθηκα και μερικά ακόμα και είμαι αποφασισμένος...
Μέχρι και οι σαλάτες φαντάζουν σαν την προτεινόμενη αποδεκτή λύση φαγητού πια!!!
Το πρακτορείο βρίσκεται,το αεροπορικό εισητήριο αγοράζεται έναντι 160ευρώ και είμαι ευτυχισμένος,πολύ ευτυχισμένος
Ο Γιαννάκης με την χαρά μικρού παιδιού, που το κερνάνε το πρώτο του παγωτό,περιμένει την επιβίβαση στα πούλμαν για να ξεκινήσουμε την ολήμερη ξενάγηση.
Είναι και η τελευταία μέρα της ζωής μου που μπαίνω σε πούλμαν.
Αποφασίζω να την γιορτάζω ετησίως!
Την ονόμασα "Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ"
Πρώτος σταθμός ,νομίζω ,το Πατριαρχείο
Πείτε με πεζό,πείτε με ανιστόρητο ---μια αυλή ,γύρω γύρω πόρτες μια είσοδος εκκλησίας και εγώ στο προαύλιο να καπνίζω!
Καφές πουθενά!
Ο Γιάννης σε απόσταση 36 εκατοστών από την ξεναγό,με σημειωματάριο έχει κρατήσει 6 σελίδες σημειώσεων σε μία ξενάγηση 18 λεπτών!Καταλαβαίνω ότι έχει πάρει τον δρόμο τον κακό και του δηλώνω ότι αύριο θα ακολουθήσουμε άλλη ,ανεξάρτητη διαδρομή.
Η ΞΕΝΑΓΟΣ
Στην διάρκεια της εκδρομής είδαμε ηθελημένα ή αθέλητα πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους που αποκαλούνται ξεναγοί.Άνθρωποι φυσιολογικοί τις περισσότερες φορές αρκετά μορφωμένοι και φιλικοί.
Μέσος όρος ύψους 1.65μ και σχεδόν πάντα κρατάνε στο τεντωμένο χέρι τους μία ομπρέλλα,μία σημαία ,ένα μυδράλιο κάτι τέλος πάντων αρκετά ψηλό ώστε να ξεχωρίζει και να τους ακολουθούν ευκολότερα οι τουρίστες.
Η δικιά μας πέρα του ότι το ύψος της δεν ξεπερνούσε το 1.30μ ,είχε και την φαεινή ιδέα να κρατάει στο χέρι της για να ξεχωρίζει ένα ΜΙΚΡΟ μπουκάλι νερό,αυτό του πενηντάλεπτου!
Την είδα πρώτη φορά όταν μας συστήθηκε ανεβασμένη νομίζω σε ένα δένδρο ,(πλατάνι,κυπαρρίσι,μαιντανός -κάτι ψηλό τέλος πάντων).
Με το που κατέβηκε την έχασα και δεν την ξαναβρήκα ποτέ....
Την τρίτη μέρα μόνο σε ένα starbucks πίστεψα πως...αλλά τελικά ήταν μόνο ένα μπουκάλι νερό πάνω σε μια καρέκλα!
Δεύτερος σταθμός top kapi
.jpg)
Ο Γιάννης χαρούμενος που επιτέλους έμαθε όλα ,και εννοώ όλα,τα μέρη που είχε ερωτικές περιπτύξεις ο Σουλτάνος στο παλάτι.
Ο Τέλης χαρούμενος που επιτέλους βρήκε καλό cappuccino.
Ο ένας να ακολουθεί το κινούμενο μπουκάλι και ο άλλος να απολαμβάνει ηδονικά τον καφέ του ένα όμορφο πρωινό στην Πόλη...
Η μέρα πρέπει να συνεχίστηκε με ανάλογο περιεχόμενο και ρυθμούς,και λέω πρέπει γιατί γύρω στις 12.00 το μεσημέρι με πήρε ο ύπνος στο λεωφορείο και με ξύπνησαν το βράδυ στο ξενοδοχείο.
Πρέπει να έχασα τουλάχιστον άλλα 12 παλάτια,"ερωτικές φωλιές" των σουλτάνων και καμμιά 10αριά αυλές....Γαμώτο!
Το ξεπέρασα σχετικά εύκολα...
Το βράδυ ξεκινήσαμε για "by night"
Συμβουλή:
Ποτέ μην ξεκινήσετε νυχτερινή εξόρμηση σε μία πόλη 18.000.000 κατοίκων και ανάλογης έκτασης,χωρίς να ξέρετε ακριβώς που πάτε και τι θέλετε να κάνετε!
Ίσως ,λέω ίσως ,καταλήξετε να περνάτε από την μια μεριά του Βόσπορου στην άλλη με ferry boat γεμάτο από μεροκαματιάρηδες που σας κοιτούν απορημένοι!
Μετά ίσως βρεθείτε σε ένα μέρος με άστεγους ,που ενώ θα ήθελαν να βοηθήσουν, δεν μπορούν να σας προτείνουν το πλησιέστερο δρόμο για το REINA.
REINA...
 |
| REINA |
ΚΑΙ Η ΒΡΑΔΥΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΞΕΚΙΝΑ...
Το club είναι πραγματικά απίθανο.
Κάτω από την γέφυρα του Βόσπορου,στην ευρωπαική μεριά του.
Βρίσκουμε τραπέζι σχετκά εύκολα και χαζεύουμε από την μία
το QUEEN MARY, τον ΤΙΤΑΝΙΚΟ και το αεροπλανοφόρο ΝΙΜΙΤΣ
που πλέουν στον Βόσπορο 20 μέτρα μακριά μας και από την άλλη όμορφες παρουσίες....σικ
ΓΙΟΥΛΗ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΑΠΕΜΨΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΟΜΑΙ ΜΕ ΓΛΑΦΥΡΟΥΣ ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΣΟΥ...
ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΘΥΜΙΣΩ...
Μοναδική αγάπη της ζωής μου, ουρανός και αστέρια μου κ.τ.λ.
Μετά την απαραίτητη,πιστέψτε με ,διακοπή και κάτω από τους ασταμάτητους χτύπους των πλατώ - συμβαίνει...
Ο Γιάννης έχει καρφωθεί σε μια ημίθεα και εγώ σε μία κοπέλλα που θα έπρεπε να της απονεμηθεί τιμητικά 3 συνεχόμενες φορές ο τίτλος της μις Υφήλιος έτσι ώστε να πάρει το τρόπαιο σπίτι...!!!
Συνεχίζεται...
(αν μου το επιτρέψει η Γιούλη...)
Αποφασίζω συλλογιζόμενος το status της ζωής μου,(παντρεμένος),
ότι οποιαδήποτε περαιτέρω κίνηση είναι λανθασμένη.
Πραγματικά πιστεύω ότι σε ανάλογες στιγμές πρέπει να καταλαβαίνεις το διακύβευμα...
Από την μία 16 χρόνια έντιμου και άσπιλου έγγαμου βίου γεμάτου στιγμών super market ,παιδικών πάρτυ και διαβάσματος παιδιών και φροντιστηρίων αγγλικών και γερμανικών και ισπανικών και γαλλικών και σουαχίλι ....
και από την άλλη μία νύχτα αμαρτίας με την θεά...
Η απόφαση είναι άμμεση και παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα
κανένα ρόλο δεν έπαιξε το γεγονός ότι παρά τα επαναλαμβανόμενα καραγκιοζιλίκια μου για να γίνω αντιληπτός αυτό δεν κατέστη δυνατό.
Ούτε ότι Ρώσος μεγιστάνας ,ξέρετε από αυτούς που πουλάνε όπλα και πετρέλαια for a living ,είχε ήδη πολιορκήσει το θήραμα με πιθανότητες όχι απλά επιτυχίας αλλά κατασπάραξης του!
Δεν μένω να δω το μακάβριο θέαμα,άλλωστε η επόμενη μέρα είναι γεμάτη εξορμήσεις σε μουσεία ,αρχαιολογικούς χώρους,εκκλησίες τον πραγματικό σκοπό της εκδρομής μας!
Τηρώντας ευλαβικά το πρόγραμμα την επόμενη ημέρα πάμε σε hamam...
Η κραυγή απελπισίας του Γιάννη για το γεγονός ότι έχουμε διακοπή νερού στο ξενοδοχείο, καλύπτει ακόμα και αυτόν τον αμανέ του Ιμάμη.
Πρώτη φορά όπως μας διαβεβαιώνουν στην Κωνσταντινούπολη,πολλοστή φορά όπως διαρρέει αργότερα στο συγκεκριμμένο χλιδάτο ξενοδοχείο μας!
Ή ακολουθούμε το πρόγραμμα και ξυπνώντας στις 5.00 το πρωί ,στοιβαζόμαστε στα πούλμαν και τριγυρνάμε σαν τις αδικές κατάρες στα σουλτανόσπιτα όλη μέρα...
ή επιλέγουμε το hamam του kagaloglou όπου αιθέριοι μουστακαλήδες μασέρ προσφέρουν τις υπηρεσίες τους τα τελευταία 100 χρόνια.
Για μένα είναι εύκολο ,οτιδήποτε εκτός από τα σουλτανόσπιτα...
Περιέργως και για τον Γιάννη...
The Kagaloglou Hamam...
Τώρα ή ο Kalaloglou ή κάποιος από τους συνεργάτες του ,θα σας γελάσω,έστειλε αυτοκίνητο να μας παραλάβει.Σου λέει μην δουν τους μουστακαλήδες απότομα και μου λακήσουν!
Ο οδηγός και αυτός μουστακαλής και όχι του χεριού μας.Προσωπικά ότι με διέταζε εγώ θα το εκτελούσα,τέτοιο πράγμα...
Φθάνουμε και ο οδηγός μας σπρώχνει μέσα όπου και αντικρύζω τα σκηνικά του "Εξπρές του μεσονυχτίου"...
Πρέπει και να γδυθούμε και να τυλιχτούμε με μία κουρελού με σχέδια χαμένα από την βαθειά Ανατολή,
πως βλέπετε κουρτίνες από κιόσκι αθίγκανων στο Μενίδι...τέτοια αλλά με πιο έντονα χρώματα!
Στο μπουντρούμι,συγγνώμη στα αποδυτήρια είμαστε αμείλητοι ...ΔΕΟΣ ,ΦΟΒΟΣ ,ΠΡΟΣΜΟΝΗ για τους μουστακαλήδες?...πάλι θα σας γελάσω...
Βγαίνουμε τυλιγμένοι με τις κουρελούδες και κατευθυνόμαστε σιωπηλά στον κυρίως χώρο, εκεί...
We arrived, checked in, and were assigned lockers in the small well-appointed change room. After a shower we wrapped ourselves in the provided sarongs and were guided to a candlelit, marble steam room, with a vaulted ceiling. Here we were able to relax on warm marble slabs and absorb the gentle steam as little dancing flames illuminated it.
Before long, our estheticians came to give us a gommage, meaning a soft body scrub using black Moroccan exfoliating soap. Then, we rinsed, robed and went to private rooms for a massage.
Detoxified, buffed, and kneaded; we were as light as the steam that had cleaned our pours and feeling just as evanescent. We moved to the Sultana Lounge where we had tea and sweet buns while reclining on palatial day beds and drifting into a catnap. Eventually we roused ourselves and wandered back to reality.
Αυτά έλεγε το διαφημιστικό αλλά η πραγματικότητα ήταν διαφορετική...
Για τα provided sarongs ήδη ανέφερα ...κουρελούδες.
Τώρα πως βλέποντας και δίμετρους,αγριωπούς estheticians μπορείς να χαλαρώσεις είναι κάτι που εγώ αδυνατώ να απαντήσω!
Στο private room μπήκαμε μαζί και ευτυχώς βγήκαμε και μαζί...
Τι γινόταν στο αντικρινό κρεββάτι δεν μπορώ να πω με σιγουριά,το άγχος μου ήταν να διαφυλάξω αυτό για το οποίο ο πατέρας μου ήταν περήφανος όταν στο μαιευτήριο του ανακοίνωναν "αγόρι"...
Μετά από όλα αυτά μας άφησαν ελεύθερους και για την εμπειρία μας δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ!
Την περιήγηση στην ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ πραγματικά την απόλαυσα και πιστεύω ότι κάποιος πρέπει να βρεθεί στην Κωνσταντινούπολη έστω μία φορά για να την επισκεφθεί.
Πληροφορίες ,φωτογραφίες μπορεί κανείς να βρει εύκολα στο διαδίκτυο αλλά πραγματικά είναι από τα μνημεία,πολιτιστική κληρονομιά!
(Ελληνόφωνος ξεναγός εύκολο να βρεθεί,αξίζει!)
Ο Γιάννης έχει πάρει πια απόφαση ότι δεν πρόκειται να ξανασχοληθούμε με το πρόγραμμα της εκδρομής,και σκέφτεται ότι με το τύπο που 'μπλεξα καλά να πάθω.
Κατηφορίζοντας την πλατεία Taxim και λίγο πριν το Ismet Inonou και τον Βόσπορο βλέπουμε το Ritz και αποφασίζουμε να πιούμε καφέ.
Μας βοηθάει το γεγονός ότι δεν υπάρχει αστυνομία αμφίεσης ,όπου είχαμε σίγουρη την σύλληψη,και βρισκόμαστε σε έναν χώρο όπου μία κυρία με 30 χρόνια μουσικών σπουδών,παίζει άρπα
και καμμιά δεκαριά Κινέζοι εκπονούν σχέδια παγκόσμιας οικονομικής κυριαρχίας .
Παραγγέλνω καφέ και ο Γιάννης κάνει την έκπληξη παραγγέλνοντας δύο άγνωστα προιόντα που του έκαναν εντύπωση από τον κατάλογο....Το ένα του βγαίνει ποτήρι με χυμό από στιμμένα λεμόνια ικανό να σου αλλάξει την σύνθεση του αίματος,και το άλλο σαπουνόνερα από τον νεροχύτη τους
σε όψη και σε γεύση!Μένει ικανοποιημένος τελικά με ένα ποτήρι μεταλλικό νερό...
Εγώ έχω επιδοθεί σε εξερεύνηση και αφού βρίσκω τον χώρο που ονομάζουν τουαλέτα αλλά στην πραγματικότητα πρέπει να ήταν η προεδρική τους σουίτα,καταλήγω στο roof garden όπου μετακομίζουμε.
Περνάμε δύο ευχάριστες ώρες και παίρνουμε ,προβληματισμένοι είναι αλήθεια ,τον δρόμο για το παλάτι μας!
Για όσους ξέχασαν το δράμα μου...
Θα μπορούσα να γράψω για τις αμέτρητες εξορμήσεις μας στην τοπική αγορά που αγοράσαμε ένα σωρό άχρηστα πράγματα μετά από ατελείωτο παζάρι και με τα οποία δεν ασχοληθήκαμε ποτέ πια,ή με το μένος του Γιάννη να εξαντλήσει τα τοπικά μαγαζιά γλυκών με επωνυμία ....ογλού, από προιόντα.
Θα μπορούσα επίσης να αναφέρω τα βράδυα που φάγαμε "βρώμικο" από μαγαζί με ιδιοκτήτη που την ώρα που μας εξυπηρετούσε κάπνιζε,πέταγε σκουπίδια και χαιρετούσε δια χειραψίας όλους μα όλους τους διερχόμενους κατοίκους του περήφανου κράτους του Μπαγκλαντές...
(Να σημειωθεί ότι τα συγκεκριμμένα σάντουιτς φτιάχνονταν σε άλλο χώρο,χωρίς οπτική πρόσβαση,ίσως και καλύτερα τώρα που το σκέφτομαι...,αλλά πρέπει να παραδεχτώ ...νοστιμότατα).
Αλλά δεν θα συνεχίσω,και αυτό γιατί πρώτον βαρέθηκα και δεύτερο γιατί από ότι βλέπω το πηγαίνω για έπος 800 σελίδων!
Συμπερασματικά αν ξαναπήγαινα στην Κωνσταντινούπολη θα ήθελα να μείνω στο Ritz, να δω την Αγία Σοφία και να διασκεδάσω στο Reina.
Για όλους όσους διάβασαν το παραπάνω για να πάρουν ιδέες μιας πιο ευχάριστης διαμονής μία συμβουλή...
Βρείτε έναν Γιάννη για παρέα!
